Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Станіслаў Скорб

Сярэдняя: 4.8 (22 галасоў)

Кожны дзень прачынаюсь і бачу
Свае вочы, далоні і вусны.
Быццам помер, але я не плачу,
Атрымаў невялікія плюсы.

Ёсць жаданне адчуць подых плоці.
Так хачу да сябе дакрануцца
Не для дрэнных учынкаў, наўпроці,
Але ўсё ж не магу дацягнуцца...

Дзевяноста адзін сантыметр
Раздзяліў маю душу і цела.
Паміж намі ёсць толькі паветра
І не стаць нам ужо адным цэлым.

Цела больш не адчуе пакуты
І праблему маралі ў душы.
Ну а дух не паддасца спакусам,
Што зыходзяць на цела ўначы.

Але ўсё ж такі звязаны ніткай,
Бо адлегласць нічога не значыць.
Аб'яднаныя мэтай-агіткай:
Свае сны ўраз наяве ўбачыць.



Сярэдняя: 4.7 (6 галасоў)

Звыклы свет наш раптоўна змяніўся,
Павуціннем расколіны сталі.
Вечны сум на зямлі зарадзіўся,
Загубілі старыя скрыжалі.

Быццам мора раптоўна ўзнялося
Ды закрыла сабою ўсё неба,
Прадказанне ў імгненне збылося,
Вывяргаецца змрок цераз нетры.

Сонца болей не свеціць яскравым,
Нібы шчасцем акружаным, светам,
Тым бясконцым жыццём так жаданым...
І ніхто не пазнае пра гэта.

Зарыпела гнілая аснова,
На вачах пасялілася шэрань.
І жыццё не пачнецца нанова...
Засталася вакол толькі бездань.



Сярэдняя: 4.8 (19 галасоў)

Расказалі дзяды ля балота
Не паданне, не казку, а так...
Ёсць на свеце такая істота,
Што вачэй не адвесці ніяк.

І такая яна прыгажуня,
Недахопаў ніякіх няма.
І здаецца, вітае фартуна.
Як цудоўная німфа сама.

Закахацца нічога не варта.
Стан прыгожы, а пах ад валос...
Ён такі што стаіш ты ўпарта,
І вось вырашан твой ужо лёс.

Улятае душа на нябёса,
І зыходзіць з мяне цеплыня.
А фігура і вочы, валосы...
Будзеш толькі маё, Ваўчаня!



Сярэдняя: 4 (7 галасоў)

Калі ёсць сэнс, дык намалюйце сонца!
Хай промні азараюць ваш пакой.
Пляваць жа вам, што свеціць не з аконца,
Галоўнае — было каб пад рукой.

Яно не свеціць? Дык пастаўце лямпу.
Вось будзе цень, святло, быццам з нябёс.
Цень не патрэбэн — замалюйце фарбай,
Трымайце дужа, кантралюйце лёс!

Яно не грэе... Ацяпленне трэба.
Так стала цёпла і ўтульна, няма слоў!
Пазагараць бы... Быццам я прычэпа,
Бо ўсё знаходжу недахопы зноў і зноў.

Ну вось, усё ж такі стварылі сонца.
Чаго ж тады не прарастае дрэва?
Усё проста — можа, гэта ўвогуле не сонца?
Падробка. Свеціць сонца толькі з неба.