Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

заблытанасць

Сярэдняя: 4.2 (35 галасоў)

Дождж, як магічная скрыпка,
Хмары, як сонны скрыпач,
Неба – іскрыстая піпка;
Вусны гавораць: “Прабач!”

Згубіў у цямрэчы дарогу,
Блукаю дзе сонца няма,
Не бачу наперадзе кроку;
Знішчае свабоду мана.

Сож, як нябёсы, сатканы,
Хвалі, як хуткі цягнік,
Зоркі – шляхецкія дамы;
Месяц карункавы знік…



Сярэдняя: 3.7 (11 галасоў)

Мне лёгка думаць пра каханне.
Мне цяжка на справе кахаць.
Я разумею пачуцці,
але не магу шанаваць.

Канец і пачатак свабоды.
Мой скарб, дзе не будуць шукаць.
Вандроўкі мой лёс і прыгоды -
вяртацца і зноў уцякаць.

Зірні, нарадзіліся зоркі.
Запал iх ужо не стрымаць.
Пякучая спёка пад бокам.
Бязмэтна ёй супрацьстаяць

Абдымак на развітанне.
Цяпло я не буду хаваць.
Каханне без абмежаванняў
я ў сэрцы хачу адшукаць.