Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

1961

Сярэдняя: 4.3 (524 галасоў)

Мне не забыцца песні той даўняе вясны:
— На Мурамскай дарожцы стаялі тры сасны...

Хадзілі мы, спявалі, і з песняй ты цвіла.
Александрына, помніш, якою ты была?

Цяпер магу прызнацца, тады пачаў кахаць,
Цябе з ніякай кветкай не мог я параўнаць.

Сказаць, што васілёчак, дык фарба ў ім адна,
Сказаць, што ты лілея, — сцюдзёная ж яна.

Сказаць, што ты званочак… Ды ўсіх жа мала іх!..
Такою ты здалася ў семнаццаць год маіх.

Мінула часу многа. Мне навявалі сны,
Як дзесьці на дарожцы стаялі тры сасны.

Прайшлі вясна, і лета, і восень, і зіма…
Александрына, дзе ты? Шукаю я — няма...



Сярэдняя: 4.4 (8 галасоў)

(Пародыя на Уладзіміра Корбана)

Ў калгасным полі, пад прышчэпленай вярбой,
Якая над вадою голле распусціла,
Адна дзяўчына лынды біла...
А што ж рабіць было ёй тут адной?
А на вярбе, між іншым, спелі дулі!
Яны дзяўчыны ўвагу хутка прыцягнулі...
Ды як жа дулі гэныя дастаць?
Хаця яны навідавоку,
Але вісяць не нізка, а высока!
Дзяўчына села, пачала чакаць:
Мажліва, ёй і пашанцуе —
I дуля спелая сама ў рот упадзе...
Як тут Цярэх каня паіць вядзе,
I ў дзеўкі ён пытае:
— Паласавацца дулямі жадаеш?..
— Так-так, Цярэшачка, мой галубок,
Ускоч на дрэва, сарві мне дуль з пяток...
— Бач ты, паненка, ка-ра-ле-ва!
А трасцы ў бок!
Сама ты ўзлезь на вербу, патрасі —
Вось дуль і пад'ясі!
Ці чула?
А седзячы, як пень, з'ясі ты скулу!

Цярэх — хамула і лапух
I не тыповая ў наш час фігура...
Разгорнем барацьбу за масавую фізкультуру,
Каб кожны лазіў на вярбу!



Яшчэ не ацэнена

Агонь на дрывотні расклалі мы,
I закурыўся дым,
Якога тады наглытацца
Прыйшлося нам усім,
Пакуль кабана смалілі,
Пакуль падрумянілі так,
Што і за сялом чуваць быў
Духмянай скваркі смак.

Вехці з гаручай саломы
Падкладвалі пад кумпякі,
Пад карак, пакрыты шчацінай,
Пад вышчараныя клыкі.
А потым скраблі нажамі,
А потым змывалі вадой
I ў хату, як п'янага бога,
Ўняслі кабана грамадой.

Следам вятры за намі
Ўвагналі зіму не адну
I цюцьку з катом памаўзлівым,
Якія ўзнялі мітусню.
А потым шыпела патэльня,
I смажылася свежына,
I маці на стол высыпала
Бульбы гару з сагана.

Пасля там нейкай чаркі,
Я помню, гамонка пайшла
Пра розныя справы касмічныя,
Пра розныя справы сяла.
Былі мы, як чэрці, мурзатыя
Пасля работы такой...

Усё гэта мне прыгадалася
На дальняй зямлі чужой,
Калі я з сябрамі дзяліўся
Дамашнім салам тым,
Якое мне маці паклала
Перад падарожжам маім.



Яшчэ не ацэнена
Спакойнага шчасця
         не зычу нiкому:
Навошта грымотам
         маланка без грому,
Навошта ручай
         без пякучае смагi,
Халодная ўвага,
         не вартая ўвагi,
Жаданнi, што прагныя
         крылы згарнулi,
Зязюля без лесу
         i лес без зязюлi?