Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алена Арцёмава

Сярэдняя: 4.1 (18 галасоў)

Вечар – момант дня,
скон – хвіліна існасці;

Бог – прычына спрэчкі з рэчаіснасцю…

Рух. Іду,
і час у веснавой хадзе
спыняецца.

Love for ages…
…і яна канчаецца.



Сярэдняя: 4.3 (11 галасоў)

Калі
сады ўбіраюцца кветкамі,
ці лістота сцелецца долу,
ці снягі ахінаюць дрэвы…,
ці…
…кіроўца сігналіць - жартуе,
што вясной на Прашпекце
сагрэтым, згарэлым ад сонца
позірк мой
здольны быць небяспечны, –

я нахіляю ўбок галаву: я гляджу,
я ўсміхаюся яму
і думаю…
так, я думаю, што магу кахаць цябе вечна.

Калі
я раблю неспакой,
я яркая, як цацка –
лёсу, дзецям-людзям…
Калі мае слёзы празрыстыя, калі я ў сабе –
і мяне вось, здаецца, ужо не будзе

нідзе,
ні з кім

…і на тое ёсць неадкрытая,
неадкрытая ніколі прычына –
Я вяртаюся з-за цябе.

Не хавай ад мяне – я ведаю: мужчына,
ты не верыш.
Чытаю па рухах, вачах і руках “Немагчыма.”

….

Прымаю…Мне лёгка пісаць –
я застаюся, верная сабе :
“Я застаюся.
Верная табе,
жанчына.”



Сярэдняя: 3.5 (2 галасоў)

Дом

Для нас – новы дзень
І дзённая зорка першая
І дзённая зорка.

За лепшае падаецца драбнейшае,
апошняя зорка ранку – першаю
Дзённаю зоркай першаю,
Дзённаю зоркай.

Магчымы цуд – што не з намі,
ды й “не нашае гора найгоршае…”-
казала маці. Лячыла
дзіця, што пабілася.

І страшныя,
самыя страшныя
раны дзіцяці гаіліся.
А зорка сонцу дзівілася,
Зорка сонцу дзівілася.

Яснее.
Малая набрала вады – замарылася
Старая глядзела.
Дзяўчынка крыху нахілілася;
любіла
вось так па каменню, траве,
па зямлі, што любіла –
босая.

“У хату закінутая,
мілая сонцу
Краска…”

- Бабуля, да стайні пайду,
гляну там…Будзеш тут?

“ То так.

Хадзі
з Божай Ласкай.”

Унучка пайшла.

Зорка згасла.



Сярэдняя: 3.5 (11 галасоў)

А: Што пра Бога магу сказаць,
Што я маю за Слова?
А’: Бога.
А: Чым аддзячыць
і
што аддаць
за ахвяру яго?
Нічога.
Чалавек – ён жа быццам дым.
Крок? Паўкроку з уласнай волі…
А’: Бог ёсць полымем. Ты ў ім
маеш месца жывой Любові.
А: ...толькі крок. Не заўжды святло –
цемра ў роспачы шляхам стане.
Немагчыма пражыць наноў…
А’: Годны духам уваскрос у пашане.
Міласэрны.
Прысуд адзін
усім, з’яднаным адным Законам:
не знікае пад небам дам –
не абернецца Вечнасць сконам.
Хто сказаў, што не будзе дзень
грэшным шлях асвятляць, як крочыць?
Не прайшлі б да святла праз цень,
не знаходзілі б Сонца ўночы.

Вера Збаўцы – спаслана ўсім,
уратуе ў апошняй долі.

Бог ёсць намі,
і кожны ў ім
мае месца.
Заўжды.
Любові.