Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

ратаванне

Сярэдняя: 2.8 (5 галасоў)

Усе кажуць: хутка забуду,
Што зноўку закіну я вуду
Яшчэ на каго-небудзь з хлопцаў.
Не вер! Бо кахаю я, Вацлаў!
Быць разам – усе намаганні –
Пакінулі толькі пытанні.
Раз’едземся па краях розных,
У ліку тавараў няўвозных
Дзіцячае наша каханне.
І вось прыйшоў час развітання.

Да сустрэчы, да сустрэчы!
Крані рукой мяне за плечы!
Паабяцай: доўгія ночы
Ты будзеш помніць мае вочы
І наш апошні пацалунак,
Крыху падобны на ратунак.
І не кажы : “Бывай навекі!”
Мы разышліся, як дзве рэкі.

А мне не патрэбны дакоры.
Чытала я гэтыя творы
Псіхолагаў-спецыялістаў,
Слупочкі газет публіцыстаў.
І маці мне кажа: забуду
Імя тваё, іншых набуду.
Не вер! Бо заву я – каханы,
І лепшы, і любы, выбраны.
Мяне ты завеш нібы кветку,
Якія дарыў мне ўлетку.



Сярэдняя: 4 (4 галасоў)

Пакаемся, брат!
У слязах спавядаем грахі!
Якія грахі?
А такія, што смеццем і хлудам
ляжаць на душы,
назбіраныя ў плоці мяхі.
Пакаемся!
Як...
у маленстве:
"Я болей не буду!"

Прыпомнім усё,
што калісь нарабіла бяды —
наўмысна,
як зло асазнанае,
ці
выпадкова.
Адмовілі ў хлебе галоднаму,
ў шклянцы вады?
Працялі...
учынкам няміласным?
Поглядам, словам?

Ці думкамі ўласнымі
(Рэўнасці? Крыўды? Злабы?
Нянавісці? Сквапнасці? Зайздрасці?
Іншай "дурноты"?)
змянілі сусвет
да таго, што цяпер:
"Эх, кабы...
Кабы ўсё — назад?"
А сябе памяняць — неахвота.

А можа, паднеслі цыкуту
ў адказ на любоў?
Прымусілі піць,
смеючыся на "ляпам" даверу?
Альбо перад кімсьці
зняможаным
(Грукае? Зноў?)
без слоў зачынілі свае
"дабрадзейныя"
дзверы?

Пакаемся ў тым,
што замецена пылам даўно
і ў тым, што дагэтуль
гарыць
незагоенай ранай.
Ад многіх пакут на зямлі
ратаванне адно:
раскаянне.
Бог...
не сячэ галавы пакаяннай!

Зманілі і здрадзілі?
Горай? Схілілі на... "жуд"?
І збіўшы, адкінулі ў гразь —
паміраць на дарозе?
Цяпер вось не спіцца?
І шчэміць, і ные —
вось тут?
Дыягназ вядомы:
ўся справа — ў грахоў перадозе.

Тут, як ні хавайся,
сумленне спакою не дасць.
Не сёння, дык заўтра,
зацісне і... скончыць "лячэнне".
Адзінае выйсце —
жахнуцца: "Ці я — гэта? Жарсць!"
і каяцца,
каяцца
і...
і прасіць прабачэння.

Ратуйма!
Хутчэй!
Не марудзячы!
Зманлівы час
уранні вітае, а ноччу...
без жалю праводзіць.
Хто ведае месца,
куды ён рассейвае нас?
Пакайся!
Сягоння!
Скажы невыноснаму: "Годзе!"

І слёз не хавай.
Не саромейся: слёзы — не бруд
і не слабінА — размягчэлага сэрца вадзіца,
а Божыя росы,
якія ад "лЮдскіх" пакут
душу вызваляюць.
Ім ТРЭБА...
струменем...
праліцца...