Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Ганна Рэлікоўская

Сярэдняя: 4.4 (8 галасоў)

Плямінка ці крапінка
Каля аўтастрады.
Можна і аб’ехаць,
Можна абыйсці.
Дык чаму ж чаруе,
Дык чаму ж так вабіць
Вёсачка маленькая
З назваю Кянці?
Тут маё дзяцінства
Прамільгнула іскрай.
Хоць,здаецца, учора
Яшчэ тут жыла.
Па мурожных травах,
Па расе срабрыстай
Басанож ляцела
На ўскрай сяла.
Па лясах блукала
З кошыкам суніцаў
Ці сплятала кветкі
У сонечны вянок.
І цяпер, бывае,
Па начах мне сніцца
Белая чаромха,
Сіні васілёк.
                 Снеданне блінамі –
                 Мой ласунак лепшы.
Нават сёння помню
Той мачанкі пах.
Пасучы каровы
Я складала вершы.
Філасоўскі роздум
Быў на бураках.
Шчодрасці – суседзі,
Шчырасці – сяброўкі,
Шчасця – тата з мамай
Назбіралі ў шлях.
Я б вярнуць хацела.
Усё нястрымней крокі -
Родныя мясціны
Клічуць зноў пад дах.



Сярэдняя: 4.6 (17 галасоў)

Сярод ахвяр няма маіх знаёмых,
Але пачуцці захлынулі сэрцы ўсіх:
Вар’яцкі выбух адгукнуўся ў кожным доме,
І не пакінуў раўнадушнымі жывых.
Японія і Лівія далёка.
Здавалася: бяда нас абміне.
Заціхнуў боль Чарнобыльскіх аблокаў.
Нямігу помнім як у цяжкім сне.
А тут … За што? Каму такое трэба?
Якая маці нарадзіла тых пачвар?
Якое сонца ім свяціла з неба?
Як яны глянуць сёння людзям у твар?
Бог мілаваў не апынуцца ў пекле,
У той момант не спусціцца ў метро,
Не бачыць наяву, як быццам секла
Мінчан на часткі жудаснае зло.
Не давялося дымам задыхнуцца.
Трацілавы смурод не ўяўлю.
Няма крыві на рукавах у куртцы.
А слёзы л’юцца.
Крыўдна за зямлю,
За родны кут, спакойны, цёплы, мілы,
Дзе дарагая сэрцу нівы пядзь.
Няхай майму народу хопіць сілы
І гэты выклік з мужнасцю прыняць.
Сябры мае! Любімыя! Трывайце!
Мы –беларусы! Верце у добро!
…Ліхтарыкам надзеі на асфальце
Міргаюць свечкі. Кветкі ля метро.
Загінуўшых, на жаль, мы не падымем,
Не павярнуць назад падзеі час.
А гэты дзень яшчэ адной святыняй
Адразу стаў для ўсіх для нас,
для ўсіх для нас.



Сярэдняя: 4.5 (21 голас)

І зноў табе, старэнькая жанчына,
Якой няма бліжэй і даражэй,
Свой новы верш я прысвяціць рашыла.
А як табе аддзячыць мне яшчэ?
Пяшчотны жаль маю душу сціскае,
Бо дзесьці там, у вёсачцы, адна
Сама з сабой, з каточкам размаўляе
Мая матуля з ранку да цямна.
Пад вечар тупае яна да тэлефона
І набірае лічбы, шэсць ці пяць.
Магчыма, дзеці папрыходзілі дадому,
Ім трэба ўсе навіны расказаць:
Сусед насупраць трэці раз жаніўся,
З кабетай утульным хатні стаў куток.
У хлеў да курачак уночы нехта ўбіўся.
Сабака можа? Ці які шашок?
Матулечка мая! Цалую рукі.
Твой лашчыць голас, як вясной пялёсткі.
Цячэ размова. Цешаць сэрца гукі.
І хочацца ляцець да роднай вёскі,
За кубкам кавы да стала сесць з мамай,
Развеяць сум, страх разагнаць паволі,
Назваць яе любімай, мілай самай
І пажадаць шчаслівай, светлай долі!



Яшчэ не ацэнена

Дзіця! Чаго табе няймецца?
Чаму мяне хвалюеш зноў?
Ты зразумей: заўжды ад сэрца
Ідзе матуліна любоў.

І калі, нават, трошкі крыкну,
Дык “дзякуй” скажаш праз гады.
Схавай хутчэй і злосць, і крыўду,
Бяжы да мамы ад бяды.

Мая парада “розгай б’ецца”?
Дык не пакінула ж слядоў!
Запомні , дочачка, ад сэрца
Ідзе матуліна любоў.

Ты годзіш стрэчнаму любому,
Што верашчыць на ўсе лады.
Дачушка, знай, яны - на момант.
І толькі мама – назаўжды.

Яна з табою застанецца,
З ёй не адчуеш халадоў.
Павер, крывіначка, ад сэрца
Ідзе матуліна любоў.