|
|
Кацярына Глухоўская
Захаванае сонца ў далонях Вялікага Бога,
Захаванае сонца, дзе хворыя дзеці пяюць.
Мне здаецца знаёмай мая незямная трывога,
І зьнямогу маю тыя рукі да сонца бяруць.
Я табе раздару ўсе прапітыя куфары кніжак,
Я табе разламаю апошні кавалак мацы -
Толькі рукі худыя схавай: ты пабачыш узвышша,
На якое на крылах, на крылах маіх узьляцім.
Дзеці-дзеці глядзяць і зьвіняць - вінаваціць ня буду.
Дзеці-дзеці заўсёды-заўсёды глядзелі далей.
Я па пёрку раздам, я па пёрку ім крылы здабуду,
Пакладу іх на вершы і мёд, пасаджу іх на клей.
Паслухай мяне, паслухай!
З душы табе рвуцца ў вуха,
Праз вусны табе ў валасы -
Галасы.
Адтуль, з пустога пакою,
Дзе ў вочы сьвятло такое,
У вокны, схаваныя веямі,
Зьмеямі.
Там грае малы, схуднелы -
Зусім не хапае цела -
Паранены, хворы ўвесь -
Бес.
Ён сэрца свайго ня мае,
І ножка яго храмая,
І сумна яму бяз сэрца
Граць скерца.
А нехта яго просіць -
Нібы на руках носіць -
Падносіць нібы да акна:
"Трымай сваё сэрца, на!
Я даў табе сэрца ў сьвеце,
Глядзі: яно небам сьвеціць.
Ты бачыш сьвятло, ты бачыш?"
Бес плача.
Уяві сабе белыя дні:
Гэты сад, кляштары, камяні -
Іх сагрэй нашым сонечным сэрцам
І смугою сваёй ахіні.
Зацьвіце над табой зьверабой,
Будзе дзікі буяць і баяцца,
Будзем мы па-над небам сьмяяцца
І зь цяляткам ісьці на забой.
Стануць крылы расьці ды расьці;
Мы асьлепнем, бадай што асьлепнем -
Цьмянай кветкай ці сонечным сьлепнем
Дакранецца жаданьне сысьці.
І мы сыдзем: зь нябёсаў - сюды,
Дзе цяляты, сякеры, сады,
Дзе сьляпыя ня бачаць дарогі -
І ўзьлятаюць вышэй ад жуды.
І мы будзем на слове трымаць -
За капытца, за лапу, за руку, -
Тых, хто хоча адбіцца ад бруку,
Верабейкам на помніку стаць.
А аднойчы заб'ецца душа -
Прарасьце цераз пальцы сьпярша,
Праклюецца праз нашыя вочы...
Ці захоча на бойні ляжаць?
Мой бедны геній, што ўва мне застыў,
Згарнуўся коцікам – альбо зьмяёю? -
Як не рабіць зьнясіленьне тваім
І што рабіць мне зь сілаю тваёю?
І як мне піць пяшчанае віно,
Салёнае, мяшанае, як мора,
І што мне біць: руку, крыло, акно -
Каб па вадзе тваёй лілося звонам?
І што мне бруд, і што паклёп і глей,
Калі мой геній не дае спакою,
Сабакам вые пасярод завей
І плача з чалавекам у пакоі.
За хваляй хваля – пеніць і раве,
А неба зноў блакітнае, такое:
У ім няма нічога, што навей
За генія, што не дае спакою.
Мой бедны хлопчык, белы карагод,
Куды ідзеш сярод марскіх русалак?
У іх свае законы мутных вод,
Каменьчыкаў, напеўчыкаў і салак.
Не засынай, калі ўва мне – прыліў,
Будзь першай і апошняй з гэтых хваляў,
Якія безь цябе з глыбінь ішлі,
А небы глыбіні не дасягалі.
*
“Па водах ходзіць – тоне у траве,” -
Ты прыгадай, як мне цябе гадалі.
Мой бедны геній, што ўва мне жыве -
Мы разам анідзе не патаналі.
|