А мне? A мне, як кажуць, Бог не даў
спяваць псалмы і танчыць паланезы.

Я воблакам спыніцца загадаў —
яны з мяне смяяліся, гарэзы.

Я снег стварыў з метафараў і мар,
я дождж сыпнуў на ружы поўнай жменяй...
Ды снег і дождж, няйначай, Люцыпар
ператварыў у ліпеньскі прыпар.

А ты?
А ты здзіўляешся ўсё меней.
У твой палац я лірнікам прыйду —
скажы, каб слугі адчынілі брамы.
Я Песняў Песню для цябе складу —
для гэтага я быў калісь абраны?

Я ў свет дабра спяшаўся. He паспеў.
I з кубка піў над чараю Грааля.
Гучыць над краем твой чароўны спеў —
без скрыпкі, без дуды і без раяля!

Хай слухаюць салоўкі ў лясах,
глядзіць багіня маладосці Геба,
як маладзік з саломкі ў валасах
тваіх, бы сонцам дадзены пасаг,
заблытаўся й не вырвецца на неба!

Ты з крымскіх гор у снах маіх бяжыш
у слуцкае найсонечнае лета.
Кахай мяне, каханая, любі ж —
адзінае, чаго, як ласкі звыш,
спакон вякоў вымольвае паэта.

Дождж, пракраўшыся ў храм па карнізе,
твар праявіць на белай сцяне.
I царква, нібы вежа ў Пізе,
нахіліўшыся, ў рэчку зірне.

Дождж абмые, напоіць, загоіць —
лісце, вербы і фрэскавы твар.
Нібы неба пярэстае доіць —
за вяроўкі цягае званар.

Дождж стаіць ля царквы, як прыдзвернік,
як ля хорама бедны сваяк,
як ля храма разгублены вернік,
што малітву не ўспомніць ніяк.

Дождж пусціце ў ладанную прошчу!
Ён стаміўся стаяць, грэшны дождж.
Ён ляцеў, разбіваўся аб плошчу,
уставаў, прадзіраўся праз хвошч.

Дождж на звонніцу сеецца скупа,
лёгкі, светлы, амаль што сухі.
Расчыніце не дзверы, а купал —
дождж жадае замольваць грахі!

Дождж — ён марыў пра райскія кушчы,
ды спагады людской не сустрэў
і пайшоў у паганскія пушчы,
дзе ён сам — бог для кветак і дрэў.

Дождж...