Высякаюць лясы, высякаюць…
Кажуць, быццам, паеў караед.
Сок з пянёчку жывога сцякае -
Так жыцце пакідае свой след.
Як балюча!.. Як прыкра і горка
Назіраць за пянькамі ў бары.
Збеглі вожыкі, лісы, вавёркі…
Нават сонца смуткуе ў гары.
Я таксама смуткую, калісьці
Грыбавала ў былыя часы...
Як з навалы знайсці гэтай выйсце?
Як спасці нам Радзімы лясы?
Кажаш дружа: «Пасадзяць лес новы?»
- А ці ведаеш колькі гадоў
Ён расце, каб стаць борам сасновым,
Каб ён змог зашумець тут ізноў?
Не багаты мы нафтай і газам.
Лес для нас - найкаштоўнейшы дар.
Веру - можна знайсці выйсце разам
Без такіх вось для лесу ахвяр.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2019
Свидетельство о публикации №119102304860