Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

здрада

Яшчэ не ацэнена

два скрыпачы праз поле ваенных дзеяньняў
з руінаў філярмоніі
ў ціхае "будзем"
бягуць

нарэшце адзін зь іх падае,
паранены,
другі вяртаецца,
узвальвае на плечы першага
і пачынае яго цягнуць

першы доўга трывае боль,
а пасьля пачынае трэнас:

сымон, бог з табой,
якога
хрэна?!

сымон,
твая каханая здраджвала табе са мной,
цяпер,
каб здрадзіць ізноў, вярнулася да цябе,
калі шчыра,
мяркуеш, ты – сапраўдны мужчына?

бо мужык даўно зь цябе выпарыўся, зьнік
у кірунку нябёсаў. урэшце рэшт,
ты няправільна трымаеш смык,
ты няправільна мяне нясеш!

мы маглі б быць з табой кім заўгодна, мы маглі б быць
зусім не музыкі, калі б ня гэты пракляты бліц-
крыг, распачаты імперыяй; мы не бярэм удзел у вайне –
і кааліцыі напляваць, як мне цяпер баліць

галоўнакамандуючы ня мае музычнага слыху, таму
як дэрыжэр ён ніякі, ён ніколі ня ўчуе вайну
усё супраць нас, сымоне, і нашы з табою шанцы –
нуль

сымон, кінь мяне проста тут дзеля нашых сыноў
я такі, ты ведаеш, здолею выкараскацца ізноў
ты слабак, сымон, таму ты мусіш бегчы адзін
і сына свайго абдымі і скажы, што ён мой сын

ты мамчын сынок,
сымон! –
чулася наўздагон



Сярэдняя: 3.8 (4 галасоў)

О, каб ты знаў, якое шчасце – жыць –
і млець ад явы хмельнай у мігценні
апошніх кропель часу – на мяжы
паміж святлом жыцця і смерці ценем!

Калі б ты ведаў, што за дзіва – зноў
прачнуцца ўранні, ўсмак глынуць паветра
і шчыра ўславіць Бога за любоў –
за новы дзень, за шлях… у рэшту метраў!

Ты б не дайшоў да зеўры – і не стаў
анёлам зла – абраннікам варожым,
што мімаходзь, паміж аспІдных спраў,
зляцеў забіць мяне – суздром зніштожыць.

Скажы, за што? І я табе скажу,
як ратаваць гаротніцу-душу.

21.03.2014



Сярэдняя: 5 (4 галасоў)

Я знаю, ты мяне перажывеш,
пра мой сыход не чуючы ні слова,
і некалі, магчыма, гэты верш
у Нэце адшукаеш выпадкова.

Паглядам прабяжышся па радках,
па памяці да ўласнага прысуду:
забіць мяне – пачварна, спадцішка –
з усмешкай, з цалаваннем здрадцы Юды!

Але… Хоць, пакідаючы зямлю,
у вечнасць адыходжу я ў адчаі,
праз слёзы за цябе Хрыста малю.

Нянавісці мой плач не азначае.
Дальбог, я не кляну цябе – люблю
і ўсё табе, мой карнік, прабачаю.

13.10.13