Расказалі дзяды ля балота
Не паданне, не казку, а так...
Ёсць на свеце такая істота,
Што вачэй не адвесці ніяк.
І такая яна прыгажуня,
Недахопаў ніякіх няма.
І здаецца, вітае фартуна.
Як цудоўная німфа сама.
Закахацца нічога не варта.
Стан прыгожы, а пах ад валос...
Ён такі што стаіш ты ўпарта,
І вось вырашан твой ужо лёс.
Улятае душа на нябёса,
І зыходзіць з мяне цеплыня.
А фігура і вочы, валосы...
Будзеш толькі маё, Ваўчаня!
Дзякуй Богу!
Вясна!
Алiлуя!
Дажылi!
Да "чырык" i "угу"
зноў сваю далучаю хвалу я —
ручаямi падзяк фантаную —
утрымаць унутры не магу.
Напаўняючы гелiем "ахi",
узмываю ў зенiт галубы
ў захапленнi — мiнаючы дахi,
на якiх славяць Госпада птахi —
верабейчыкi i галубы.
I лiкую! — Ад краю да краю —
там, дзе ўжо ледзяшы "адцвiлi",
ветры гiмны вясеннiя граюць —
бы гукаючы век сонцаграю
для абуджанай небам зямлi.
1.03.2018
Ночка красавiцкая.
Онiкс i вiсон.
Дзiрачкамi блiскае
неба-парасон.
Як нi зацыроўвае
iх маладзiчок,
"прорва" ў азяровую
“ночву", бы ў сачок,
сее мора блiскавак
(рыбак? матылькоў?):
гронкамi i нiзкамi,
велькiх i малькоў —
россыпам i жменямi
зерняў залатых...
Цешуся iмгненнямi,
стойваючы дых...
Што мне рабіць? Куды мне дзецца?
Ратуйце, людцы, ад бяды!
Мне "знесла дах" ад песень Лепса -
Сама не ведаю, куды.
Душу працялі стогны-крыкі,
Парвалі сэрца на шматкі.
Адчайны выбух страсці дзікай
Рвануў з шалёнасцю ракі .
Спявак – бы бура ў кратах цела–
Таміўся, кідаўся, рыдаў.
Ад плачу песня звар’яцела,
Свет абамлелы замаўчаў.
Са сцэны полымя рвалося.
З нябёсаў лівень прасякаў.
І голас – сола – шматгалоссем
Душу і цела апякаў.
І не было вакол нічога,
Што гэты гук перамагло б.
Цяпер без даху я, нябога,
І разумею, што я – тло...