Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

Детальное описание стоматология в Хабаровске тут.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

1988

Сярэдняя: 4.6 (9 галасоў)

Натхнёна я збіраю словаў кветкі.
Іду праз багну праўдзе напрасткі.
А мне б узняцца да тае паэткі,
Што песню жніва склала на вякі.

Шчыруй, пчала мае рукі вясковай.
Спазнала й я, як моцна джаліць серп.
І прысмак горкі ў хлебе верасовым –
Ды ў жнейкі той быў найгарчэйшы хлеб.

Таму і песня з мудрасцю прыроднай
Сабрала боль і краскі каласоў –
Як неабсяжнасць той душы народнай,
Што ў тысячах разліта галасоў.

Жыцця выток – мазольную дарогу –
Паэтка-жнейка ўзрошчвала слязой.
І вырастала споведдзю да Бога
Тая песня з цэпам і касой.

Праз боль яе снапы раслі у бабкі.
Дажынкі – гімнам хлебу-галаве.
А тая жнейка – то мая прабабка.
Або ва мне душа яе жыве.

Таму, каб мне такую песню скласці
І пра свае самотныя часы,-
Ахвярным зернем трэба ў полі пасці...
Душу спатоляць вершаў каласы.
1988



Сярэдняя: 4.4 (7 галасоў)

А сёння ноччу навальніца
мяне прыцяла да вакна.
Такое і ў сне не сніцца,
як мне здалося: я - адна!
Так цяжка мне,незразумела,
што хоць крычы,каго заві.
А ад маланак - бела-бела
раз-пораз, кроплі хоць лаві.
І гром грыміць, быццам крыўдуе,
ці так злуецца на каго.
А потым сціхне, бы даруе.
І мне шкада стала яго.
Бо ён адзін у гэты момант
у цемры. слякаці брыдзе,
не знойдз ён сабе ні дома
і не прытуліцца нідзе.
І я забылася, што страшна
хвілін мо пяць таму было.
І навальніцы я ўдзячна
за гэта дрыгкае святло.
І адзіноты не баюся,
бо ёсць каму яшчэ цяжэй.
А калі я ў жыцці стамлюся -
згадаю гром,і жыць лягчэй!



Сярэдняя: 4.6 (19 галасоў)

На сьнезе знайшлі немаўля —
У неба глядзіць і ня плача.
Далонька сьціскае імя —
Адзіную спадчыну.

Марозу яго не працяць,
І сьнег не пячэ халадэчай.
Гілі ўсьлед за сонцам ляцяць,
І бачыць іх толькі малеча.

Ніякіх ня ведае слоў,
Свабода — дзіцяці калыска.
Існуе ў сьвеце яно
Як сьнег, як мароз, як вятрыска.



Сярэдняя: 4.3 (13 галасоў)

Вялікая дзяржава —
Вялікая ідэя.
І ўсё ж, таварыш мой,
Мазгамі шавяльні:
Каля агню братэрства
Растуць і ліхадзеі
І расцвітае
Вялікадзяржаўны шавінізм.

Малыя народы —
Як грошы разменныя ў касах.
На бронзавых конях
Усюды сядзяць палкаводцы:
То пакарэнне Каўказа,
То высяленне Каўказа,
То Беластоцкая вобласць,
То ваяводства.

Якія б войны
У нас ні перакатваліся,
І як бы акупанты
Ні дратавалі зямлю,
Рана ці позна
Народы распраўляліся з катамі,
І зноў аралі і сеялі,
І гаварылі: «Люблю».

Пахлі нашы пожні
Мятаю і рутаю,
А цяпер
Пасля аграхімічных праполак
Пахне глеба гербіцыдамі,
А вада атрутаю.
У рацэ — ні плотак, ні язёў,
Ні ў жыце перапёлак.

А нашы псеўдаасветнікі,
Сабраныя на канцылярскіх сметніках,
Магутныя бюракраты
Уласным сцверджанням рады:
«Гаворыш па-руску —
Інтэрнацыяналіст;
Гаворыш па-беларуску —
Нацыяналіст.
Вучы дзяцей французскай,
Ангельскай, эсперанта,
Але не беларускай...» —

Палохаюць піраты.
І адвучылі
Дзяцей і бацькоў,
І адлучылі
Ад родных народных слоў.

Вучоны невук
Ці дурнаваты крытык,
Якія паэзію
Не разумеюць і не адчуваюць,
То ў жанры даносу,
То пагардліва адкрыта
Мяне з году ў год
Ушчуваюць:

«Каму патрэбна
Тваіх маніфестаў рыторыка?
Трэба пра шчасце пісаць
І далі прасторныя».
А я журуся:
Мала ў Беларусі
Разумных гісторыкаў,
Якія любяць і ведаюць
Родную гісторыю.

Закрэслілі б невукі
Мары усе залатыя:
«Знікае ўсё:
І вучэнні, і мовы, і веры.
Сёння Рым размаўляе
Не на латыні,
А Афіны гавораць
Не на мове Гамера».

Мы спазніліся
На сотні, напэўна, гадоў,
А можа,
На цэлае тысячагоддзе,
Мы забылі пра вольнасць
Старажытных сваіх гарадоў.
Наш цягнік адышоў.
Знікла родная мова
Ў народзе.

У кожнага ёсць
Свае рэкі —
Ці Дняпро, ці Нёман,
Ціхі Дон, ці раз'юшаны Енісей.
У сваіх парадзелых лясах
Я не чую
Ўсхвалёваны гоман,
А рака памутнелага часу
Нас нясе, і нясе, і нясе...

Пастаю я самотна
Каля полацкай белай Сафіі,
Паблукаю ў Гародні,
Пажуруся ў турава-пінскім Палессі,
А вочы мае ўжо не плачуць —
Сухія-сухія:
Не чутно мне з былога
Ні грому,
Ні звону,
Адны толькі казкі
Ды песні...

Родны Янка Купала,
Вы пісалі:
«Я веру — настане...»
Дарагі мой Іван Дамінікавіч,
Не, не настане!
Гэта ўжо не світанне,
Гэта наша настала змярканне,
Гэта з мовай маёй,
Гэта з песняй маёй
Развітанне.