Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

духоўнасць

Сярэдняя: 3.1 (7 галасоў)

зноў шнары на спіне збалелай начы
зверам сонным чорным на зямлі
ляжаць аскепкі мрояў сон бяжыць
надзеяў куфар і ўначы спявае дрэва
праточваюцца шэпты стогны ненароджаных
містэрыя любові ды кілім пакутаў шэры
і зблытаны клубок і хтосьці тчэ самоту
а хтось рукамі вуснаў размаўляе
каб наталіцца захмялелае паветра
дзесь вочы працінаюць шал прыбою
і подых ветру крышталёвы небакрай
паставіўшы пячатку стомы на
і набрынялыя спагадай галасы
і перазовы і памерлых і жывых
дамы ў смузе адчаю сэрца лета
і нітка памяці раскручваецца боль
у гушчарах чыіхсьці крозаў танец
і жарсці звер бяжыць лес пазяхае
і кроў пульсуе ў сутарэннях вечнасць
у скляпеннях холад выпрабоўвае зноў страх
а роспач шпарка падыходзіць бездань спіць
разгортвае сувой пакута б’ецца ў сцену
імша ў нябёсах кроў з акна ліецца
сум безгалосы выпрастаць крыло
аленя клічуць звар’яцелае каханне
а пляж пустынны песціць у далонях
мяне й дзіця маё вось гэты верш
верш?!



Сярэдняя: 3.9 (8 галасоў)

“…і не дам Табе пацалунка,
як Іуда, але, як разбойнік, вызнаю Цябе:
памяні мяне, Госпадзі, у Царстве Тваім”

Бажэственная Літургія
свяціцеля Іаана Златавустага

На скуры вечнасці і лёсаў татуаж,
і пірсінг – зоры.
Дух правісае ў сцягнуты бандаж.
часу-прасторы.
Вывожу біяграфіі радок
на тым, што тленна…
А недзе абрываецца лісток
імгненна…
__

У сэрцы толькі тлумны муленруж…
не выкінуць як чарнавік жыцця паперу…
Чым апраўдаць сапсуты дыяруш?
…не “да апошняй”, а апошняй кропкай – веру!



Сярэдняя: 3.5 (10 галасоў)

Калі нажытага мяшок намуляў плечы,
а на нагах ужо не пыл, а кандалы,
адное выйсце: ад сябе на волю збегчы

і адрадзіцца...
да Збавіцелю хвалы.

Пракласцi рэчышча рацэ Яго Любові
у безумоўным — не "завошта" і "чаму" —
а "незалежна" — як салоўка славасловіць —

пяе для ўсіх —
і спевам моліцца Яму.

Заместа скінутых з сябе "жабрачых клункаў"
вітаць сустрэчнага (любога, i штораз!)
усмешкай міра, дзе няма двайных рахункаў:

"Ты зло ўчыніў мне.
Я ж дабро — табе ў адказ".

А проста так любіць. Аддана i цярпліва.
І ў час, далекі да світальнае зары,
выглядваць Сонейка, што кожнага — о дзіва! —

i ў цемры вонкавай
асвечвае —
знутры.

4.08.2018



Яшчэ не ацэнена

Каб Залюстэр'е не сагнула
аб глебу "промнікі" твае,
не засмучай сябе мінулым —
яно ўжо больш не існуе.

І баязлівым "А што будзе?"
не зааблочвай небасхіл.
Жыві цяпер, на радасць людзям,
твары дабро, па меры сіл.

Нясі святло па лёсу гонях —
агмень любові-мілаты.
І дзякуй Бога за "сягоння"
і тых, каму патрэбны ты.

29.09.2018