Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

смутак

Сярэдняя: 5 (5 галасоў)

За недамоўленым з’яўляецца самота,
Сумневаў штылі і пачуццяў буры,
Уяўлення светлая пяшчота,
Адкрыццяў радасных віхуры.



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Залатыя калоссі пачуццяў сваіх,
Пажынаў я, у далёкім юнацстве,
Прыгажосці шукаў на гэтай зямлі
І кахання, як першага шчасця,

Ды ў імклівасці часу, сустрэць не гадаў,
Горыч страт, немату адзіноцства,
У якіх скамянела, застыла душа,
Як той хлеб, што падалі ў сіроцстве.

Усе мінуўшыя дні ланцугом нанізаўшы,
Склаўшы іх у гады, быццам мігам,
Я цяпер, пад канец маладосці заўважыў,
Што жыццё, як раскрытая кніга,

Што ўсё пражытое, як глянеш назад,
Было пошукам шляху, выйсця
І пачаткам блукання ў далягляд,
Па імклівых старонках жыцця.

-14.11.1986



Сярэдняя: 4.2 (6 галасоў)

Калі-небудзь прыеду на гэты хутар:
Мо праз пяць а мо і праз дзесяць год,
Успомню сённяшні дзень, з’явіцца смутак,
Бо назад немагчыма вярнуць нішто.

О, імгненні жыцця, мілыя сэрцу!
Нашы песні і танцы, гамонка і смех –
Назаўжды ўсё ў памяці застанецца
Каб прыйсці нечакана ў казачным сне.

Ленка



Яшчэ не ацэнена

Каб Залюстэр'е не сагнула
аб глебу "промнікі" твае,
не засмучай сябе мінулым —
яно ўжо больш не існуе.

І баязлівым "А што будзе?"
не зааблочвай небасхіл.
Жыві цяпер, на радасць людзям,
твары дабро, па меры сіл.

Нясі святло па лёсу гонях —
агмень любові-мілаты.
І дзякуй Бога за "сягоння"
і тых, каму патрэбны ты.

29.09.2018