Таццяна Пратасевіч

Таццяна Пратасевіч. Катэгорыі вершаў

каханне прырода душа шчасце жыццё сум восень радзіма памяць Бог

* * *

Апошнюю лістоту дрэвы згубяць
На адыходзе восені дажджлівай.
І не таму, што іх ніхто не любіць,
Лісты ляцяць тужліва і маўкліва.

І не таму, што іх ніхто не чуе,
Яны, як думкі дрэў, плывуць няспешна.
Іх толькі дождж і вецер тут цалуе,
І з сілай да зямлі кідае грэшнай.

Пакінуць водгук

* * *

Мой сябра, ты не верыш у каханне!
Сцвяржаеш, што паўсюль пануе жарсць.
А ў сутыкненні душаў ёсць мяжа
Якая вымалёўваецца ззяннем,
Бы ад вугольчыка ідзе святло і жар.
А ты не верыш, бо яго не ведаў,
Не верыў ты ў яго, любоў і вернасць.
І гэта ўсё душы падцвердзіць беднасць...
Пчалою быўшы і не еўшы меду –
Жыццё такое нам нашто ад роду?

Пакінуць водгук

* * *

Да празрыстасці яблыка, што праглядаюцца семкі,
Да бяздоннасці неба, з’яднаўшага зоркі і Бога.
Да абсяжнасці чыстай вады, што нясуць нашы рэкі,
Да цяпла нашых душаў, якога не будзе замнога…
Прыхіляю калені і верую: мы ачуняем.
Акрылім нашы сэрдцы і думкі, ратуючы вечнасць.
Зразумеем, што новую эру сабой адчыняем.
І пачуем аднойчы, што кліча нас Божае Веча.