Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

Кузовнои ремонт audi.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

час

Яшчэ не ацэнена

He журуся, што час адлятае,
Толькі хай праз мяне ён ляціць
I ў прадонне душы ападае
З яго тое, што можа свяціць.

А калі ж пападзе туды морак,
Знаю я — пераможа святло,
Хоць і радасці меней, чым гора
На зямлі спакон веку было.

Адгарую сваё,
Адсмяюся.
Як адзін толькі я так магу.
I за смех, і за плач застануся
Прад людзьмі ў найвялікшым даўгу.



Сярэдняя: 4.3 (14 галасоў)

Калі ўжо не знойдзецца прыгод
На нашы састарэлыя галовы,
І не ўзбудзіць песні пах вясновы,
А смерць пазычыць шчодра лішні год,

Сустрэнемся, як быццам выпадкова,
У тым жа месцы, што сто год таму.
За згорбленыя плечы абдыму
І пацалую перад шляхам канчатковым.

...Калі згарыць апошняе святло
Апошняй зоркі ў рэшнюю хвіліну,
Само мінулае аддасца ўспаміну,
Дзе разам мы ўсім часам назло.



Яшчэ не ацэнена

Бяры за нуль няшчырыя памкненні.
Памнож на эн прызнанні з сямі нот.
Імгненне -
Вось табе і год.
Год вершаў, шчырасці, натхнення,
Няўтульнасці, мурашак ды прыгод.
Ты ўяўляеш? Год!
А тое месца свету,
Адкуль пачаўся гэты карагод,
Як і раней, наш мікра-пуп Сусвету.
Мне ўтульна ў літасці сёлеташніх грымот.

Мне цепла і бяспечна ў новых людзях.
Сыйшоў у нябыт мой з сораму канвой.
Я тут калісь сказала СТАРТ пачуццям.
І тут жа адпускаю на пакой.



Сярэдняя: 4.3 (11 галасоў)
Дзень прапаў у мяне...
      А як хораша ён пачынаўся!
Як ён птахам дзівосным увысь узлятаў,
      як іскрыўся і ззяў,
      калі я прачынаўся!

I не згледзеў,
      калі адляцеў і сканаў,
      склаўшы — ціха так — крылы
(Толькі стужкай расстайнай зары памахаў
мне з небасхілу).
 
Дзень прапаў...
      У мяне яго ўкралі з-пад носа
(I чапляўся ж ён так за мяне
      пальцамі сонечных промняў з нябёсаў!).

Дзень прапаў...
      He пярсцёнак,
      не золата,
      не каралі —
Дзень укралі ў мяне,
      дзень укралі!

Я прыгадваць пачаў,
      хто ж украў яго ўсё-такі, дзень мой,
Дзе шукаць яго толькі,
      у якіх — мо хто бачыў — зладзеяў?

Так, зладзеі былі!
      Вунь ён, злодзей — тралейбус
(Як ён пхнуўся па вуліцы,
      турзаўся,
      як ён бяздарна людзей вёз!).

Сход — другі са зладзеяў
       (Так пакрасамоўнічаць там
      хацелася кожнаму!
Гадзіны мо тры таўклі ваду ў ступе,
      пералівалі
      з пустога ў парожняе!).

Трэці злодзей быў лектар
       («Атрымалася накладка, таварышы,
      казаў прафорг, трошкі яшчэ пацярпіце:
Хай сваё аддалдоніць —
      і яму ж трэба жыць як!»).

Чацвёртым злодзеем была чарга,
      што вілася змяёю ля крамы —
      вы даруйце мне, вікінгі,
Я недзе пасля пра вас пачытаю:
      нешта выкінулі!
 
А яшчэ... Ды ці злічыш зладзеяў усіх,
      якія
       (мо трэба было трымаць абцугамі?)
Па хвілінах
      мой дзень,
      як ваўкі, расцягалі!

Дзень прапаў у мяне...
      Дзень гэты доля дала мне,
      спусціўшы на сонечных струнах —
Каб іграў і свяціў...
      Які зраўняцца з ім можа
      дарунак?

Ён адзіны быў. Гэткага болей не будзе!
      I вось у бездань стагоддзяў
       (паспрабуй адшукаць цяпер там)
      ён кануў.
Як камень.

Дзень прапаў у мяне!
Дзень!