Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

санеты

Яшчэ не ацэнена

Адзін мой сябра – у Амерыцы хвалёнай,
другі – у Польшчы. Там у кожнага – свой рай.
А я, цюхцяй, – у Беларусі, улюблёны
ў сваю старонку – ненаглядны родны край.

Куды мне бегчы? Я – любві сваёй прыгонны.
Але душу не развярэджвае раздрай,
бо толькі ў нас усе жанчыначкі – мадонны.
Адна ўсміхнецца – на паўсвета сонцаграй.

А дзе яшчэ увосень гэтак ззяюць клёны?
І дзе так сэрца грэе весняя пара?
А далягляды пад шатром нябёс бяздонных?
А спеў салоўкі і світальная зара?..

О, цудны Божа! Каб Ты мне яшчэ дазволіў
гадкоў да ста ў такой “памучыцца” "няволі."

11.10.2013



Яшчэ не ацэнена

Завісла поўня спелая над хатай,
Ранетаў дух румяных прагна п'е
І мые шчокі круглыя свае
Расою жнівеньскай халаднаватай.

Зялёны чысты водар хмелю з мятай
Да самых дальніх зорак дастае.
А ноч сузор'і, бы вяночкі, ўе,
Развешвае над ліпаю кудлатай,

І аблачынку сонную люляе,
І калыханку яблыням спявае.
У цішыні духмянай пад крылом

Зямля і неба поўныя спакою,
Аблашчаныя Божаю рукою
І мяккім поўні спелае святлом.



Сярэдняя: 3.3 (6 галасоў)

Вясёлкавым святлом адсвечвае крышталь.
Трымайце Божы дар, сеньёры-сеньёрыты!
Для кожнага з гасцей, запрошаных на баль,
ігрыстае шампанскае наліта.

У келіху, што так нагадвае Грааль, –
і сонца дыямент, і зорак фіяніты,
і ліўні, і вятры, і буры, і, на жаль, –
расстайнае – фініта ля канчыта.

Прыгубіўшы віна, адчулі хмель жыцця?
Дык піце з асалодай, па глыточку,
смакуючы напой і прагнучы піцця.

І дайце запавет сынам і дочкам:
жыць, славячы Тварца за кожны міг быцця, –
з падзякай – да апошняга дзянёчка.

15.10.2013



Сярэдняя: 4.2 (6 галасоў)

Нябеснай калыханкай засынае
Спавольна сонца між духмяных руж,
І зьзяе зорка закаханых душ.
Вятрыска ў летнім садзе заціхае.

Стаіць у садзе старажытны дуб,
Паміж галінаў клетка залатая,
А ў клетцы плача птушачка начная,
Як згублены ў сумневах самагуб.

І гэта толькі ты, мая турма,
Бо жарсьць твая ўзяла мяне ў палон.
Як птушка на самоце сэрца бʼе.

Ты кветка дню, ты рэха салаўя,
Мая няволя — цуд мой, ды праклён,
Гучыць мой сумны голас для цябе.