Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Васіль Рагаўцоў

Сярэдняя: 1 (1 голас)

Спеюць у прыцемках зоры.
Месяц дрыготка блішчыць.
Смехам срабрыстым азорыш
крылы збалелай душы.

Глянеш паглядам чароўным –
сэрца пазбавіш тугі…
Зорна-блішчастая роўнядзь
лучыць душы берагі.



Сярэдняя: 4.3 (31 голас)

…Неба вясновае мне падае
Кубак блакіту.
К. КАМЕЙША

Шарэюць кустоўі ракіты,
Спавіты нябёсы смугой…
Налі мне, паэце, блакіту
з вясновага неба – таго,

што над Налібоцкаю пушчай
з маланкамі ў згодзе жыве…
Душу маю смага адпусціць –
і стане лягчэй мне, павер.

А чым жа з табой падзяліцца?
Хіба што – сінечай лясоў?
З атрутай азёры, крыніцы…
І зводзіцца спеў жаўрукоў…

Налі мне, паэт самавіты…
Спатоль ад самоты Душу!
Смугою палыннай спавіты,
я кубак блакіту
прашу!



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Жанчына,
цяжарная смуткам,
зарослай сцяжынай ішла.
На твары яе, на пакутным,
зіхцела слязінка святла.

Прыпала тужліва да ліпы,
што хмеліла шчасцем яе.
...Журліва вятрыска
усхліпвае,
як быццам кагосьці
заве.



Яшчэ не ацэнена

Жанчына,
цяжарная смуткам,
зарослай сцяжынай ішла.
На твары яе, на пакутным,
зіхцела слязінка святла.

Прыпала тужліва да ліпы,
што хмеліла шчасцем яе.
...Журліва вятрыска
усхліпвае,
як быццам кагосьці
заве.