Я адпускаю
у былое,
тых, хто чужым
цяпер мне стаў.
Хто на пытанне:
“Ты са мною?..” —
Нічога мне
не адказаў.
І хто пайшоў
дарогай іншай
сярод мільёнаў
тых дарог.
Я тут не Бог,
трымаць каб лішніх,
і асуджаць
я тут —
не Бог.
Хто не сышоў —
той сыйдзе.
Пойдуць ўсе:
бязбожныя і вернікі;
багатыя і бедныя;
хлуслівыя і чэсныя;
і змагары, і здраднікі;
спакойныя, нервовыя;
шчырыя, двудушныя;
моцныя, слабыя;
добрыя і злосныя;
хто хоча, хто не хоча;
хто любіць і хто не…
P.S. Смерць — адзіная справядлівасць.
Недапітая кава,
Недабіты ашчэпкі.
Не завершана справа:
Недалепкі — налепкі.
Не загоена рана,
Недапісаны вершы.
Недароблены кранам
Той паверх самы першы.
Не разбіта і шыба,
І акно не зашклёна.
Недалоўлена рыба,
Ліст не падае з клёна.
Недамараны мары,
І гузак не набіты.
Цвік надломлены мала
І яшчэ не забіты.
Недажатае жыта:
Каласы каласяцца.
А жыццё — не пражыта.
Дык чаго нам баяцца?
Зайшла учора Адзінота:
Кранула грыф, адкрыла ноты;
Зайграла лад тугі, няпросты;
Дастала пульт, ўключыла кросны.
І нешта ткала — шлях, дарогу —
Кілім жыцця, перасцярогу:
Каб не баяўся дзесьці збочыць,
Ішоў хутчэй, глядзеў у вочы.
Каб не забыўся на рашэнні,
І грошы поўныя кішэні…
Ўзяла туга мяне, маркота,
Хоць і выходны быў, субота.
Я гнаў журбу, дурныя думкі,
Схапіў кілім, злажыў у сумку.
Пайшоў на двор — далёка кінуў,
Пясок — наверх яшчэ і гліну.
І расхадзіўся раптам вецер.
Ён завываў усё, вярэдзіў.
Халодны дождж ламаў мне плечы.
Я недзе чуў, што час залечыць.