Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алесь Борскі

Яшчэ не ацэнена

Вы – залежныя
ад усіх, ад рубля,
што зваліўся,
а потым падняўся.
І толькі яму верныя,
якім бы п’яным
ён не хіляўся.

Ён – распутнік,
гуляе і п’е,
любіць есці
нафту і жалеза…
Калі хоча – кагосці заб’е,
калі хоча – заробак падрэжа.

Ён прыгожы на выгляд,
цікавы, як чорт,
не паказвае вочы,
хавае пад лаўку.
Пры пажары зямным
ён першы на борт
забягае хавацца,
і закручвае гайкі…

Ён стары і смярдзючы,
пералапаны рознай рукой.
Не раз быў кіданы да кучы,
ляцеў уніз галавой.

Але ведае ён, што падымуць,
і прыгрэюць у цёплай кішэні…
Ён разумны, раздумлівы, хцівы,
ды ня дрэнна трапіць у мішэні.



Сярэдняя: 4.2 (13 галасоў)

Руж чырвоных я не дарыў,
ні салодкіх цукерак,
а з табою разам жыў...

Затое табе аддаў мары, і
кожную раніцу
бутэлечку
"Аліварыі"...



Яшчэ не ацэнена

Калі цвілі паўсюдна ліпы
і душна на зямлі было,
дзяўчына мілая з усхліпам,
пайшла к рацэ, каб там на дно

з крутога берага, як птушка,
яна зляцела ўніз і там...
Яе Вадзянік ціха гушкаў,
і хвалі ў такт яго рукам

так варажылі душы слабых,
дзяўчыны гэтай маладой...
Яшчэ ўчора хлопец бравы
хацеў забраць яе з сабой,

але тады, калі пабачыў,
што ў вёсцы той так шмат дзяўчат,
свае рашэнне перайначыў -
сышоўся з іншай на свой лад.

І гэтай міленькай дзяўчыны,
шкада зрабілася ўсім.
Ў рачной згубілася даліне
ў думках ў сваіх па ім...

Той хлопец бравы ажаніўся,
і хату ён пабудаваў.
І з часам неяк ён змяніўся,
стаў кавалём ды працаваў...

Забыўся ён аб усіх здарэннях,
што падмануў, што абяцаў...
І раптам, толькі на імгненне
аж да касцей мароз працяў...

Аб ёй успомніў неяк хутка,
і захацелася яму,
ісці на рэчку, дзе бялюткай,
бы чайкай скокнула ў ваду

(дзяўчына, што кахала дужа).

Прыйшоў туды і нахіліўся,
убачыў свой прыгожы лік,
задумаўся і зажурыўся,
душой сваёй хлапец панік.

А потым убачыў, як з ракі,
прыгожым лікам чаравала
яго русалка... напрасткі
бліжэй к яму ўсё падплывала.

***

І потым блізка падплыла,
і зазірнуўшы хлопцу ў вочы -
пацалавала і звяла
яго на дно ракі да ночы.

І толькі раніцай знайшлі,
хлапца ўжо нежывога цела...

Паўсюдна ліпы зацвілі...
Усе атрымала, што хацела...

2016 г.



Сярэдняя: 5 (1 голас)

***
Кахаць
усім сэрцам
зусім нецяжка, так,
бо аддаў табе жыццё ўсё
і смак

вуснаў
сваіх сухіх,
як у перавертня...
Падарыў табе вецярок
летні...

Яшчэ
душы трохі
табе аддам сваёй,
толькі не будзь такой чэрствай
змяёй.

Калі
жадаеш ты -
кусай мяне жорстка,
мяса пракусвай да самой
косткі.

Але
ведаеш, я
нават буду рады
адчуць вільгаць чырвонай па-
мады...

***
Крыкі
душы маёй,
як лісця на доле...
Гніюць плоццю разам з маёй
воляй...

***
Ведай!
Кахаў цябе,
як рыба вадзіцу,
ну а ты ў маё сэрца -
спіцу...

***
Прыдзі
да мяне,
хоць ветрам зімнім,
і хоць смерцю, хоць бурай, хоць
ліўнем...

Прыдзі,
да мяне,
чакаць цябе буду
дубам адзіным на поле-
цудаў...

Прыдзі
да мяне,
хоць змяёй прыпаўзі
цябе я прыму любую...
Прыдзі...

***
Вочы,
быццам вішні саспелыя,
крокі нясмелыя,
вусны гарчаць...
Маўчаць...

***
Край мой,
соснаў гоман!
Рачулак ціхіх плынь...
Люблю цябе... Хоць нават гаркі
палын.

2016 г.