Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2012

Сярэдняя: 4 (4 галасоў)

Кажа дзеду баба раз, седзячы ля печы:
“Слухай, што скажу , стары.” І – таўкець у плечы,-
Нешта певень наш курэй грэе слабавата.
Хіба стаў ужо старэць, сілы малавата.”
Дзед адказвае: “Магніт, сілу дабаўляе.
Ўвяжам пеўню пад хвастом, і няхай лятае.”
Баба ўскочыла: “Здурэў пень стары нарэшце”
Дзед жа ўпёрся, лезе ў хлеў, хоць яго зарэжце.
Нейкі з дзірачкай магніт хуценька знайшоўся.
Пеўню тому ён як след і якраз прыйшоўся.
Паляцеў, нібы дурны, нібы з-пад сякеры.
Куры ж прочкі ад яго са двара ў дзверы.
Баба – следам: “ Асталоп! Паўцякалі куры!”
Дзед спакойны: “Прыбягуць. Куры з роду дуры.”
А назаўтра, каб магніт усіх курэй прыцягваў,
Ён драты на ногі ім лоўка панацягваў.
І – парадак у хляве.курачкі нясуцца,
Каля пеўня ўсе кружком дружненька пасуцца.
А бывае, што чаргу к пеўню ладзяць з ночы.
Певень змучыўся, глядзець на курэй не хоча.
Але мусіць даглядзець кожную, як трэба.
Зарабляе, каб сядзець у цяпле і з хлебам.
Усё б нічога, але дзед еў яешню часта,
І ,нібыта певень той, стаў ён увіхасты:
Нос задраўшы, ля кабет маладзейшых скача.
Людзям смешна , баба ж зноў ледзьве чуць не плача.
Але плакацца старой як бы не прыстала.
Той магніт бабуля ўміг запатэнтавала.
І цяпер ад мужыкоў ёй няма адбою:
За патэнтам на магніт ходзяць чарадою.
Задаволена жанкі загудзелі роем:
Не гарэлку мужыкі- яйкі п ‘юць запоем.



Сярэдняя: 3.7 (3 галасоў)

Маё каханне, мусіць, недрэчнасць.
І лёс мой не жадае цеплыні.
Імкнецца быць складаным. Альбо спрэчным.
Што хочаш роб: хоць смейся, хоць стагні.

А струны нацягнуліся да краю…
Здаецца, лопнуць - мне іх не стрымаць.
Я зноўку, мабыць, моцна закахаюсь…
Бо немагчыма ж проста існаваць.



Сярэдняя: 4.3 (3 галасоў)

Мае мары разбіваюцца аб лёд.
Я не ведаю, што ўперадзе імжыць.
Хвалі тыдняў. Дзён – вадаварот.
Без пяшчоты сэрца не трымціць.

Часам радасць. Часам смех. А часам – плач.
А надзея раствараецца ўва мне.
Думкі сумныя, тужліва ўспамінаць.
Усё, здаецца, міма прамільгне.

Шчасця я стамілася чакаць.
Кожны дзень праходзіць, як усе.
Трэба, бачна, так мяне караць:
Можа, усё прыходзіць пакрысе…



Сярэдняя: 5 (7 галасоў)

Я забываў цябе, мая Айчына,
Ў часы дажджоў, часы нямог.
Я не чытаў цябе, Францыск Скарына…
І Багдановічаў “Вянок”.

Мой родны кут, я так цябе цураўся!
Я хворым быў… Цяпер я іншым стаў.
І плачу, бо ніколі не змагаўся
Я супраць супастатаў зграй…

Але і ты, і ты, мая Краіна,
Ці сапраўды ты дбала пра мяне?
Ці ты мяне любіла, свайго сына?
Не. І яшчэ раз не…

Я прабачаў цябе, мая Айчына,
За здраду з ворагам маім…
Цяпер і ты свайго старога сына
Прабач за ўсё… І моўчкі пастаім.