Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2013

Яшчэ не ацэнена

Махае ветах ціха мне
Сваёю квадраю на выспе.
І мне здаецца – я у сне:
Знайшоў адказ і, пэўна, выйсце.

Хлусню адсеяў — чараўнік,
Рву ілюзорнае няшчасце.
А шлях мой з відавоку знік –
Гляджу праз тубус у міжчассе.

І цяжка мне трымаць адказ,
Бо шлях мой ные, патухае.
А я крычу: “Не ў гэты раз!”
Ды ён не слухае, згарае.

Цяпер лягчэй мой будзе бег:
Адказ кішэнь не адрывае.
Пясок кладзецца,нібы снег.
І нібы снег, за мною тае.

Прасека бачыцца за мной.
І дрэвы ломяцца, і гнуцца:
Прагал… спустошаны сабой, -
Туды мне болей не вярнуцца.

Гучыць шматкроп’ем мне наказ –
Ўнутры вядзе сваё змаганне:
Ці быў калісьці я – адказ?
Ці стаў я для каго пытаннем?



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Імкнуся шлях хутчэй агораць,
але няведама куды,
не цягне нудна перагортваць
мне мітуслівых дзён лісты.
Што будзе, то і будзе... ісціны
не праліецца праз базальт...
Калісь былі ў Расіі прыстані,
травой зарос да іх асфальт,
даводзіцца дыміць з натугай,
пракладваць у балоце гаць,
не падганяць сябе папругай,
а ўсё да ісціны імчаць.
Там хвалі лашчаць акаёмы,
карэнныя там рыбакі,
там рыба смачная, вядома
і хлеба ломкія кускі –
не задарма, не на халяву –
за дэкламацыю балад
пра доблесную тую славу
скрозь бой прабіўшыхся салдат.

Шчыглы засвішчуць на світанку
сцягоў палошчацца асцё,
смуга зацягвае заранку,
не зацямняючы жыццё;
загасла вогнішча, астыла,
і зноўку крочыць ў цемнату,
але не строем, так абрыдлым,
у маю зямную мілату...



Яшчэ не ацэнена

Махае ветах ціха мне
Сваёю квадраю на выспе.
І мне здаецца – я у сне:
Знайшоў адказ і, пэўна, выйсце.

Хлусню адсеяў — чараўнік,
Рву ілюзорнае няшчасце.
А шлях мой з відавоку знік –
Гляджу праз тубус у міжчассе.

І цяжка мне трымаць адказ,
Бо шлях мой ные, патухае.
А я крычу: “Не ў гэты раз!”
Ды ён не слухае, згарае.

Цяпер лягчэй мой будзе бег:
Адказ кішэнь не адрывае.
Пясок кладзецца,нібы снег.
І, нібы снег, за мною тае.

Прасека бачыцца за мной.
І дрэвы ломяцца, і гнуцца:
Прагал… спустошаны сабой, —
Туды мне болей не вярнуцца.

Гучыць шматкроп’ем мне наказ –
Ўнутры вядзе сваё змаганне:
Ці быў калісьці я – адказ?
Ці стаў я для каго пытаннем?



Сярэдняя: 2 (4 галасоў)

Шэрыя магі чужых вымярэнняў
Апошні уздых зачыняюць трызненнем,
Халера шаленства ідзе набіраючы моц,
Да чумы у маленства атрутная сера
Шарузеўрыць.Разбурае дамЫ злая дзея,
Памірае надзея,ды мутная
Надыходзіць іх эра валютная,
Ідэя пакінутых слоікаў думак
Пустых.Перамяшчаюць у сметнік пакунак
З мараллю, робяць стаўкі на хворае раллі
І праводзяць свой летнік на якім нас плануюць зьмяшаць
З рознай набрыдзьдзю іншай крыві.
Нам крывавы канвой загадаў: не жыві!
Не вядомая гонка ўсьляпую,
Ды цьвікі забіваюць ў жывую
Кантору роўных крокаў народа душы.
Там букмекеры зараз жывуць, што нясуць
Ўсім народам свабоду,
А насАмрэч сваю псеўдаводу -
Заліваюць у вены нам ртуць.
Там паўзуць слімакі і смаўжы
Пакрываючы нашае мяса
Слоем тлушча з налётам іржы,
Дэградуе, зьнішчаецца раса.
А дзікунскім сваім самалётам
Хочуць ўвесці дыктат підарасаў,
Неаліберастычных правоў шарыят.
Усе этнасы і расы пераўтварыць
Жадаюць ў біямасы
Пачварных, эгаістычных, ВІЧных,
Манкуртаў, біяробатаў хтанічных.
Цягнікі мрояў лезуць на дрэвы
Бо ўсе рэйкі свянцілі лайном
Па тэрору псіхічнаму мАйстры.
Лезуць зэкі у нашыя кАйстры,
Перарэзваюць глоткі нажом,
Прастытутку даюць замест маці,
Злую мачыху, кіраўніцу
Над ўласным памерлым жыццём дзьявалІцу.
У спадніцу ёй вЫдалі яслі
У якіх не пад нашую дудку запляшуць
Дзеці смерці, лісліўцы, збачэнцы.
Яны костку грызуць і навяжуць
Псеўдаволі фіранкі ў вакенцы.
ПлЯжыць стануць каністры сумлення іх танкі,
Іх міністры прапішуць свае нам рэцэпты,
Забіваць нас адэпты мутацый з усмешкай,
Як нібыта гулец ахвяруючы пешкай,
Пачнуць у сваіх інтарэсах -
Секты ілжы, маніпуляцый, і блакітных мессаў,
Агідных разбурэнняў вЫчварэнства бесаў.
Ды гнілыя памЫі заліўшы у сны
Распачнуць тупарылыя казкі,
З маскі-шоў зробяць царства труны
Каралевы з роду-племя смярдзення ды цвІлі
Каб ляжалі пралескі гушчараў
Нашых мараў абшараў ў магіле.
Помсцяць нам не для справы а дзЕля забавы
Трутняў, еўнухаў і янычараў.
Ды Куцця яшчэ прЫйдзе чацьвертая,
Нашы справы крывІцкаму Богу
Даверым, уваскрэсне скура памяці зьдзертая:
Магам шэрым адрэжым галовы,
Кінем ў печы пусціўшы на дровы.
Свежым ранкам ідзем супраць року,
Супраць бедаў, галечы і змроку,
Перамагчы альбо палЕгчы!
Ідзем мы да крыніцы натхнення, сумлення,
Дзе суніцы чакаюць веры ў тое,
Што людажэраў хутка ўсе намеры
ЗруйнУюцца намі як Троя.
Нібыта цунамі, нібыта тайфун,
Арыйскай рэлігіі, гонару бунт!
Тутэйшы чалавек, звычайны, просты,
Героям паўстАне у поўны свой рост,
У няроўным баі ён пакрочыць у поўню,
АбярнЕцца вэрвольфам, пачне супраціў,
І прачнуцца ўжо з розумам сОвы
Больш цьвярозым, упартым сталёвым.
І як некалі з Адольфам шляхам новай Спарты,
Ультраправагага рыцара і дысідэнта,
Парадак новы намалююць карты
Святога кантынента.