Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2013

Сярэдняя: 3 (2 галасоў)

Згары ў агні
Нязграбнасць дня
І на вачах
Усохні разам.
-
Я паглядаю
На зыход,
І ясна бачу
Ўсё выразна…

Не варта мне
І дым глытаць:
Ты цьмееш квёла,
Паступова
-
Я не жадаю
Ратаваць!
Бо ўся ты -
Як худое слова…



Сярэдняя: 3 (2 галасоў)

Калі глядзець на рэчы,
Узнікае некалькі варыянтаў:
Можна ўбачыць нешта,
А можна не бачыць нічога.
І дзеля таго, каб застацца ў цемені,
Не патрэбна быць інвалідам па зроку -
Яны адчуваюць свет лепш за нас.
Есць людзі, што бачаць у рэчах толька матэрыальнае,
А ўнутраны бок ім непадуладны,
А калі ўсё прымаць так, як яно выглядае,
Можна проста застацца сляпым.

Далей і бліжэй сапраўдны пункт гледжання,
Планы ідэй дрэнна падцверджаны.
З ранку да поўначы мы заракаемся,
Зноў растаемся і зноў сустракаемся.

Мары збянтэжаныя акрыляюцца,
У неба ляцяць, у аблоках губляюцца.
Мары зямлі - празрыстымі літрамі;
Мары дзяцей - на вясёлках палітрамі.

Марна ці мэтава згодна спрачаецца,
Плача дзяўчынка і зноў усміхаецца.
Сумна ці весела, цепла ці горача,
Днём адчуваецца, бачна ў поўначы.

Сумна-празрыстая, легка свядомая,
Чыстая-чыстая, безлічна-поўная,
Сціпла-бадзерая, цяжка успрымальная,
Мара памерлых надзей віртуальная.

Бачу нячутнае, чую нябачнае,
Ціха, мінутамі, дзесьці нястачамі,
Цяжка маланкамі, громавым покатам
Мары на дах апускаюцца клёкатам.

Думкі разумных, надзеі някемлівых,
Нейдзе банальныя, дзесці дэлемамі,
Мруць на каменнях, ляцяць , разбіваюцца,
Гінуць, калі на зямлі…
Забываюцца.



Сярэдняя: 4.4 (14 галасоў)

Мне снілася, што разам з ім уходзіш,
І нечакана сёння ты пайшла.
Пакінула ключы пры ўваходзе,
А разам з імі кропелькі святла

Майго жыцця, што аздабляла шчыра.
Ці мне здавалася, што гэта было так?
Аднак ты знікла і знайшла свой "вырай",
Там дзе ёсць грошы, дыяманты, лепата.

Душа балюча ўспрымае рэчаіснасыць.
Сэрца не слухае мазгоў сваіх загады,
Бо праз жаночую звычайную карыснасць
Яно трывае смак кахання здрады.



Сярэдняя: 3.5 (4 галасоў)

Зляцеліся зорачкі дзіўнымі птушкамі ў вырай,
падзюбалі неба, паселі праз дзіркі сачыць:
чаму маладзік усміхаецца шырай і шырай,
каго выглядае з-пад коўдры бахматай начы?

Каму да світання спявае імгла калыханку?
Куды накіроўвае ветрык пяшчоту сваю?
І што за яліна расце пры хаціне ля ганка?
І хто і нашто запаліў у акенцах агні?

Усё ім цікава, усё незвычайна хвалюе.
Вось толькі не ведаюць зоркі, што я давідна
на іх цікаванне гляджу і таксама пільную –
а ці не зляціць мне на шчасце ў далоні адна?

10.04.2013