Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

каханне

Сярэдняя: 4.3 (3 галасоў)

Я пытаў у палях:
«Дзе ты, дзе, мая знічка?»
Адказаў Млечны Шлях:
«З неба ўпала і знікла...»

Я хадзіў у лугі,
Я шукаў цуда-кветку
Ад журбы, ад тугі,
Толькі кветкі, як свечкі...

Я блукаў па гаях,
Дзе канвалія ў маі —
«Не твая, не твая...» —
Мне шаптала на ўскраі.

Хто ж ты, хто, падкажы,
Дзе шукаць цябе, знічка,
На якое мяжы,
Ты цвіцеш таямніча?..



Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Знемагаю ў чаканні ліста.
А ў І-нэце на скрыні паштовай
Анічога – ні знака, ні слова –
Беспрасвецце. Зеро. Пустата.

Колькі дзён, колькі ночак запар
Вар'яцею над гэтай пустэчай
І чакаю… няхай не сустрэчы –
Хоць слаўца неласкавага ў дар.

Хоць радка… У галечы сваёй
Не цябе, а сябе вінавачу.
Ці магло ўсё адбыцца іначай?
Пра цябе… За табою… З табой…

Неспатольнаму сэрцу ніяк
Не сагрэцца няўклюднай любоўю!
Несуцешнасць – яе пасляслоўе,
Скамянелых рыданняў камяк.

Бы лязом… Па жывым… Як баліць!
А ўспаміны пульсуюць шалёна…
Як забойцы, маўчаць тэлефоны.
Ну й маўчыце! Навошта мне жыць?!

7.06.2012



Сярэдняя: 4.1 (7 галасоў)

Зноў месячык
сярэбранай падковай
над
вечаровым горадам
павіс…
Каго ж сягоння
стрэну… “выпадкова”?
Хто ж скажа мне:
“Чаго, дружок, раскіс?”
Хто ж скажа мне:
“Гаворыцца ў народзе:
каханне — ёсць,
і шчасце — не міне…”,
і, як у тым,
далёкім,
светлым годзе
наабяцае безліч
зманлівага мне?..



Сярэдняя: 4.1 (13 галасоў)

Там, дзе канец усім дарогам,
Чарнее ў вечнай цішыні парог,
Як апынуся я за тым парогам,
Дык мне назад не будзе ўжо дарог.

Не баязлівец я і не імкнуся
Фатальнае пытанне прытупіць,
Ды часам і падумаць я баюся,
Што мушу той парог пераступіць.

Але калі б я толькі ведаў пэўна,
Што там, любоў, сустрэнуся з табой,
І зноў пачую голас твой напеўны,
І зноў адчую лёгкі подых твой,
Тады б таму парогу не спалохаць
Мяне ніколі.
І ў халодны змрок,
У незваротнасць тую я самохаць
Зрабіў бы крок.



К.