Сказаўшы “Досыць!” адзіноце,
Па шаўкатраў’ю, па расе,
Ідзе жанчына і жывоцік –
Свой найвялікшы скарб – нясе.

Усмешка – сонейкам на твары,
Хоць і не лашчыла жыццё:
Кахала моцна – а без пары.
Але – дзіцё! Яе дзіцё!

Яно ўнутры гуляе-б’ецца,
Чакае часу ў свеце жыць.
Яго маленечкае сэрца
Пужлівай птушачкай трымціць.

Мо там – дачка? А мо – сыночак?
Абраць бы лепшае імя!
А колькі дзён і колькі ночак
У светлых марах правяла!

Якім яе малютка будзе –
У год, у тры, у дваццаць пяць?
Ці неяк выб'ецца у людзі?
Ці будзе маці шанаваць?

Яна ўжо дзіцятка кахае!
Ажно пяе пад ёй зямля!
Ў руках жывоцік калыхае –
Нібы люляе немаўля!

Мо і глядзіць хто-небудзь скоса:
“Што, нагуляла – і адна?”
Але яна плыве па росах
Як прыгажунечка-вясна…

І што ёй плёткі і зласлоўе?
Яны развеюцца, як дым.
А вось напоўненнасць любоўю
Не параўнаецца ні з чым…

15.08.2010

Туга. Адчай. Знямога. Скруха.
Паблізу — слёзы. Ледзь крані.
Не маю сіл навіны слухаць.
У смутку… нават камяні.

Страшэнны выбух. Дым атрутны.
Тэракт на станцыі метро.
Людскія целы,ногі,рукі…
І смерць. Гаротнае таўро.

Чаму? Нашто? Адкуль — такое?
За што і хто знішчае нас?
Бунтуе сэрца пад рукою.
Але… Ці будзе нам адказ?

У мокры твар скуголіць вецер,
Спрабуе высушыць тугу.
Хтось каментуе ў Інтэрнеце,
А я і мовіць не магу.

Іду туды, ўскладаю кветкі.
Раздрай, разгубленасць і жах.
Няўжо мы ўсе — марыянеткі
Ў пачвары-нелюдзі ў руках?

Ў вачах — скалечаныя целы.
І кветкі, кветкі, свечкі, све…
Боль працінае звар’яцелы.
У плачы стыне свет.

Ці ж мы ў закладніках у катаў?
Ці наша доля — жаль, выццё?
Але ж павінна быць адплата —
За кроў, за слёзы, за жыццё!

Няхай зямля ў іх пад нагамі
Пякельным полымем гарыць!
Людскі прысуд — не за гарамі.
І кары Божай не спыніць.

14.04.2011